(35) وَدَخَلَ جَنَّتَهُ وَهُوَ ظَالِمٌ لِّنَفْسِهِ قَالَ مَآ أَظُنُّ أَن تَبِیدَ هَذِهِ أَبَداً
و او در حالی که بر خویش ستمکار بود، به درون باغ خود آمد (و با غرور و سرمستی) گفت: گمان ندارم که هرگز این (باغ، یا دنیا) نابود شود!
پیامها:
1- همهی داراییهای انسان از خداست و مالک حقیقی اوست. در آیهی 32 فرمود: «جعلنا لاحدهما جنّتین» و در این آیه میفرماید: «دخل جنّته»
2- دارایی و نعمتهای سرشار، زمینهی غرور است. (دخل جنّته... قال)
3- غفلت از خدا، خودبرتربینی، تحقیر دیگران و فریفته شدن به جلوههای مادّی دنیا ظلم به خویشتن است. (ظالم لنفسه)
4- انسانِ منحرف و غافل، از جماد ونبات بدتر است. خداوند دربارهی باغ در آیهی 23 فرمود: «ولم تظلم منه شیئاً» یعنی چیزی کم نگذاشت، ولی دربارهی صاحب باغ فرمود: «ظالم لنفسه».
5 - نعمتها و برخورداریها را هرگز باقی و جاودانه مپنداریم. (ما اظنّ ان تبید)