(56) وَمَا نُرْسِلُ الْمُرْسَلِینَ إِلَّا مُبَشِّرِینَ وَمُنذِرِینَ وَیُجَدِلُ الَّذِینَ کَفَرُواْ بِالْبَطِلِ لِیُدْحِضُواْ بِهِ الْحَقَّ وَاتَّخَذُواْ ءَایَتِی وَمَآ أُنذِرُواْ هُزُوَاً
وما پیامبران را جز بشارت دهندگان (برای مؤمنان) و بیمدهندگان (برای مجرمان) نمیفرستیم، ولی کافران به باطل مجادله و ستیز میکنند تا به وسیلهی آن حقّ را در هم کوبند. و آنان نشانهها و آیات مرا و آنچه را که به آن بیم داده شدند، به مسخره گرفتند.
پیامها:
1- آگاهی بر سنّت خداوند و رسالت انبیا و عکسالعمل مردم و سرنوشت اقوام لجوج، نوعی تسلّی برای پیامبر است. (ومانرسل المرسلین...)
2- کار انبیا بشارت و انذار است، نه اجبار مردم بر پذیرش. (الا مبشّرین و منذرین)
3- خداوند، حجّت را بر مردم تمام میکند. (وما نرسل المرسلین ...)
پذیرش آن مردم اجباری نداشتند. (مبشرین و منذرین و یجادل الذین کفروا...)
4- هدف کافران، محو حق، (لیدحضوا) و ابزار کارشان، جدال و استهزا میباشد. (یجادل الذین کفروا)
5 - درگیری و جدال میان حقّ و باطل همیشگی بوده است. (یجادل) (فعل مضارع رمز تداوم کار است.)
6- کافران میخواهند جلوی حقّ را با باطل بگیرند، (لیدحضوا به الحق) غافل از آنکه باطل رفتنی است. (انّ الباطل کان زهوقا)**اسراء، 81.***
7- مژدهها و هشدارهای انبیا، واقعیّتهایی است که کفّار برای محو آن تلاش میکنند. (مبشرین و منذرین... لیدحضوا به الحق)
8 - مسخره کردن آیات خدا و احکام الهی، کار کافران است. (واتخذّوا آیاتی و ما انذروا هزوا)