(40) إِنَّا نَحْنُ نَرِثُ الْأَرْضَ وَمَنْ عَلَیْهَا وَإِلَیْنَا یُرْجَعُونَ
تنها ماییم که زمین واهلش را به ارث میبریم و (همه) به سوی ما باز گردانده میشوند.
نکتهها:
کلید همهی بدبختیها، غفلت است. غفلت از خداوند، غفلت از معاد، غفلت از گناه، غفلت از توطئهها، غفلت از محرومان، غفلت از تاریخ و سنّتهای آن و غفلت از جوانی و استعدادها وزمینههای رشد.
مشابه این آیه، در مواردی از قرآن به چشم میخورد، از جمله:
الف: (کلّ من علیها فان و یبقی وجه ربّک ذوالجلال و الاکرام)**الرحمن، 26 - 27. ***همهی مردم، فانی میشوند و تنها ذات خداوند صاحب جلال و منعم باقی است.
ب: (وللّه میراث السموات والارض)**حدید، 10.*** ارث آسمانهاو زمین تنها از خداست.
یکی از نامهای قیامت (یوم الحسرة) است. حسرت بر فرصتهای از دست داده و سرمایههای تلف شده.
پیامها:
1- یکی از وظایف انبیا، انذار است. (وانذرهم)
2- هر کاری میتوانید، در دنیا انجام دهید که در قیامت، کار از کار گذشته است. (قضی الامر)
3- غفلت زمینهی کفر است. (فی غفلة و هم لایؤمنون)
4- مرگ در حال غفلت و بیایمانی، مایهی حسرت است. (فی غفلة و هم لایؤمنون)
5 - داراییها سبب غفلت، و غفلت سبب کفر است. (فی غفلة و هم لایؤمنون انا نحن نرث الارض)