(39) ذَلِکَ مِمَّآ أَوْحَی إِلَیْکَ رَبُّکَ مِنَ الْحِکْمَةِ وَلَاتَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ إِلَهاً ءَاخَرَ فَتُلْقَی فِی جَهَنَّمَ مَلُوماً مَّدْحُوراً
این (دستورات) از حکمتهایی است که پروردگارت بر تو وحی کرده است، و با خدا معبودی دیگر قرار نده که سرزنش شده و رانده، در دوزخ افکنده خواهی شد.
نکتهها:
برخی مفسّران میگویند: مراد از «حکمت»، احکام ثابتی است که در آیات قبل گفته شده و در ادیان دیگر هم بوده و نسخ شدنی نیست.
در آیهی 22 فرمان نهی از شرک اوّلین حکمت بود و در این آیه نیز نهی از شرک، پایان حکمتهاست.
گاهی خداوند، با خطابی تند به پیامبرش، در واقع به کفّار هشدار میدهد که امید خود را از پیامبر قطع کنند، مثل اینکه میفرماید: اگر سراغ غیر خدا بروی، به جهنّم افکنده میشوی.
پیامها:
1- اوامر و نواهی خداوند، بر پایهی حکمت، علم به نیازهای تربیتی بشر و مطابق با عقل است. (اوحی الیک ربّک من الحکمة)
2- عقل و فطرت، انسان را از وحی بینیاز نمیکند، بلکه انسان نیازمند وحی است. (ذلک ممّا اوحی الیک)
3- در زشتی شرک، همین بس که اگر پیامبر نیز در پی آن رود، نابود میشود. (لاتجعل ... فتلقی فی جهّنم)
4- غیر از مکتب وحی و قانون خدا، راهها و مکاتب دیگر بیراهه است و محرومیّت وملامت ودوزخ را درپی دارد. (لاتجعل معاللّه... فتلقی فی جهنّم)
5 - پایان شرک، دوزخ ومشرک مستحقّ دوری از رحمت خداست. (فتلقی...)
6- مشرکان در دوزخ علاوه بر سوختن، عذاب روحی نیز دارند. (مَلوما مَدحورا)