روزی یکی از اعراب بادیه نشین نزدیک خانه حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و با آواز بلند آن حضرت را صدا زد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با عبائی که با گل سرخ رنگین شده بود از حجره بیرون آمدند. عرب گفت: با چنین لباسی به سوی من آمدهای گویی که خود را جوان میپنداری! پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: آری! من جوان، پسر شخصی جوان و برادر فردی جوان هستم! عرب گفت: اینکه شما خودت جوان هستی قابل قبول است اما چگونه پسر جوان و برادر جوان هستی؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: آیا سخن خداوند را در قرآن نشنیدهای که میفرماید: قالوا سمعنا فتی یذکرهم یقال له ابراهیم؛(1346) گفتند: شنیدیم نوجوانی از (مخالفت با) بتها سخن میگفت که او را ابراهیم میگویند. من پسر ابراهیم هستم که قرآن با عنوان (جوان) از او یاد کرده است. اما درباره این که من بردار شخصی جوان هستم، باید بگویم که در جنگ احد شنیدم که منادی حق در آسمان ندا کرد:
لافتی الا علی لاسیف الاذوالفقار
یعنی: جوانی نیست جز علی (علیه السلام) و شمشیر نیست جز شمشیر ذوالفقار. و بدان که علی (علیه السلام) برادر من است و من برادر اویم.(1347)