آقای کشمیری (رحمه الله) دو ساعت از شب گذشته افطار میکرد و اگر افطارش را که عبارت بود از یک بشقاب که در وسط آن یک لقمه پلو بود، برای ما میآوردند، قطعاً سیر نمیشدیم. کم میخوردند و از پرخوری اجتناب میکردند مگر به عنوان ثانوی؛ مثلاً با میهمان و امثال آن. این نوع زندگی نظیر زمان حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) و حضرت امیر (علیه السلام) است که به چند دانهای خرما افطار میکردند؛ ولی ما ثروت و سرمایه را در محسوسات میبینیم، لذا اگر به میهمانی دعوت شویم و خورشت نباشد، میگوییم به ما اهانت شد! آقایی به میهمانی دعوت شد، با نان خشک و سکنجبین، بدون چای از او پذیرایی کردند. آری! اینان زندگی دنیا را با سادگی و قناعت گذراندند. با این حال ما چه قدر ناشکریم. مرحوم حاج آقا رضا همدانی(1809) با چراغ بیت الخلاء(1810) مطالعه میکرد. منظورم این است که نباید مقید باشیم؛ زیرا خوشیهای دنیا مقید به زمان و محدود است. این بلاها که در شهرها میبارد را تماشا کنید. خوشی و ناخوشی زندگی دنیا میگذرد، و خوشیها و عیش پارسال برای امروز بیفایده است و لذت امروز هم برای فردا بیاثر است، و خوشی فردا هم برای امروز بیفایده است(1811).