روزی از روزها پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نشسته بودند و جمعی از اصحاب هم نزد ایشان حضور داشتند. در همان لحظات این آیه نازل شد:... والذین یکنزون الذهب والفضة و لا ینفقونها فی سبیل الله فبشرهم بعذاب ألیم؛(1650) آنان که طلا و نقره (پول رایج آن زمان) را گنج مینهند و در راه خدا انفاق (پر کردن شکافهای طبقاتی) نمیکنند، مژده بده عذابی دردناک را.
وقتی که پیامبر آیه را دریافت کرد و فهمید، بلافاصله سه بار فرمود: تباً للذهب والفضة: نابود باد طلا و نقره!
اصحاب که دور پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نشسته بودند، در فکر فرو رفتند. عمر سکوت را شکست و از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) سؤال کرد: یا رسول الله! پس چه مال و سرمایهای را برای خود بگیریم و جمع کنیم؟
پیامبر فرمود: زبان ذاکر (ذکر کننده) قلبی شاکر (شکرگزار) و زن با ایمان کمک کار در دین(1651).