یکی از خادمان حرم امام هشتم (علیه السلام) میگوید: مرحوم شیخ حسنعلی اصفهانی، شبی بالای بام حرم، در کنار گنبد طلایی امام (علیه السلام) به نماز ایستاد. در آن دوران رسم بود که حرم حضرت را شبها میبستند و هنگام اذان صبح باز میکردند. وی میگوید: هوا بسیار سرد بود به بام رفتم تا شیخ حسنعلی را خبر کنم که میخواهیم در حرم را ببندیم؟ وقتی به بام رفتم دیدم که ایشان در حال رکوع است. هوا کم کم متغیر شد و آرام آرام برف شروع به باریدن کرد. من که وضع را چنین دیدم چندین مرتبه دیگر در فواصل متعددی به ایشان مراجعه کردم، اما هر بار او را در حال رکوع دیدم. بنابراین منصرف شدم و پس از بستن درهای حرم مطهر به منزل رفتم. نزدیک اذان صبح با عجله خود را به حرم رساندم و یک راست به طرف پشت بام حرکت کردم. با کمال تعجب دیدم ایشان هنوز در حال رکوع است و برف زیادی بر روی کمر ایشان نشسته است.
آری! نماز و راز و نیاز با پروردگار لذتی دارد که زیر دندان روح هر کس مزه کرد، نه تنها از تکرارش دچار رنجش خاطر و دلزدگی نمیشود، بلکه شوق و اشتیاقش بیشتر شده و از آن لذت ماندگاری میبرد. از آثار معجزه آسای گرایش به امور معنوی، در روح و روان انسان نباید به سادگی گذشت. از اقامه نماز و درک عبادات چنان شوق و لذتی به انسان دست میدهد که تحت هیچ شرایطی حاضر به ترک آن عبادت نمیشود.(2133)