روزی حضرت عیسی (علیه السلام) همراه حواریون (شاگردان نزدیکش) در بیابانی عبور میکردند، ناگاه لاشه متعفن سگی را دیدند، حواریون گفتند: ما انتن جیفه هذا الکلب؛ لاشه ان سگ، چقدر گندیده و بدبو است! حضرت عیسی (علیه السلام) فرمود: ما اشد بیاض اسنانه؛ دندانهای این سگ، چقدر براق و سفید است.
این که حضرت عیسی (علیه السلام) در مقابل شاگردانش چنین گفت: به خاطر چند جهت بود:
1 - انسان نباید تنها بدیها را ببیند، بلکه خوبیها را نیز ببیند. 2 - اگر ناگواری دید، به یاد نعمتها بیفتد و شکر کند. 3 - هرگاه انسان به ناگواریها گرفتار شد، غفلت و بی صبری نکند بلکه با یاد آوری نیکیها، شاد شود و ناخوش رویی خود را به خوش رویی مبدل سازد.(467)