امام علی (علیه السلام) در کنار کعبه برای دعا و نیایش حضور داشت. دید جوانی پرده کعبه را گرفته و عرض میکند: خدایا! من نیازمند چهار هزار درهم پول هستم که با هزار درهم آن قرضم را ادا کنم و با هزار درهم آن خانهای تهیه کنم و با هزار درهم آن همسری انتخاب کنم و با هزار درهم دیگر کسب و کاری برای خود دست و پا کنم. حضرت (علیه السلام) همین که صدای آن جوان را شنید، فرمود: تو انصاف را رعایت کردی، پس از آن که از مکه بازگشتی، به مدینه بیاتا من نیازت را برآورم. جوان پس از چند روز وارد مدینه شد و از مردم سراغ خانه امام علی (علیه السلام) را گرفت، اولین کسی که با او رو به رو شد، امام حسین (علیه السلام) بود. آن مرد به همراه امام حسین (علیه السلام) به طرف خانه امام علی (علیه السلام) حرکت کرد و در بین راه پرسید: تو کیستی؟ حضرت فرمود: من حسین بن علی هستم، پدرم علی و مادرم فاطمه و جدم پیامبر خدا و برادرم حسن مجتبی (علیه السلام) است. آن مرد گفت: سعادت دنیا از هر طرف به تو روی آورده است. وقتی به خانه رسیدند، جوان عرب به امام حسین (علیه السلام) عرض کرد: به پدرت بگو جوان عربی که به او قول داده بودی تا نیازش را بر طرف کنی، آمده است. امام حسین (علیه السلام) ماجرا را باز گفت و امام علی (علیه السلام) او را به درون خانه دعوت نمود، آنگاه سلمان را طلبید و به او فرمود: باغی دارم میخواهم آن را بفروشم، سلمان میان مردم جار زد و سرانجام باغ به دوازده هزار درهم فروخته شد. امام (علیه السلام) ابتدا چهار هزار درهم از آن پول را به جوان داد و آن چه باقی مانده بود را به فقرای مدینه بخشید، در حالی که چیزی باقی نماند.(1851)