عن أمیرالمؤمنین (علیه السلام) أنه مر یوماً علی قوم فرآهم أصحاء جالسین فی زاویة المسجد فقال (علیه السلام) من أنتم قالوا نحن المتوکلون قال (علیه السلام) لا بل أنتم المتأکلة فان کنتم متوکلین فما بلغ بکم توکلکم قالوا اذا وجدنا أکلنا و اذا فقدنا صبرنا قال (علیه السلام) هکذا تفعل الکلاب عندنا قالوا فما نفعل قال کما نفعل قالوا کیف تفعل قال (علیه السلام) اذا وجدنا بذلنا و اذا فقدنا شکرنا؛(960) علی (علیه السلام) روزی بر جمعی گذر کرد. دید همه صحیح و سالم هستند و در گوشهای از مسجد نشستهاند. حضرت فرمودند: شماها کیستید؟ پاسخ دادند: ما متوکلین هستیم. حضرت فرمودند: چنین نیست که شما متوکل هستید. بلکه متاکل هستید و از اموال ضعفا ارتزاق میکنید. اگر شما متوکلید، توکل شما را به کجا رسانده است؟ گفتند: ما اینجا نشستهایم، اگر چیزی یافتیم، میخوریم و اگر نیافتیم، صبر میکنیم. حضرت فرمودند: سگهای شهر ما نیز این چنین هستند. گفتند: پس ما چه کنیم؟ حضرت فرمود: همانند ما عمل کنید. گفتند: شما چه میکنید؟ حضرت فرمودند: وقتی چیزی به دست آوردیم، به مسحقین بذل میکنیم و اگر چیزی به دست نیاوردیم، شکر میکنیم.