یك شاعر اسپانیولی وصیت كرده بود كه این جمله را روی قبرش بنویسند «موفقیت زیبا است برای آنانی كه موفق نشده‌اند» جملة حکیمانه‌ای است، می‌گوید در یک زندگی دنیایی موفقیت‌ها تا در خیال است زیبا است ولی وقتی آن‌ها را به دست آوردی می‌بینی به آنچه می‌خواستی نرسیدی و هنوز آرزوهای دست‌نایافته زیادی در مقابل تو خودنمایی می‌کنند. پس واقعاً همان‌طور که او می‌گوید: موفقیت در یک زندگی دنیایی زیبا است اما برای آن‌هایی كه موفق نشده‌اند زیرا به مجرد آن که به آن رسیدند می‌یابند که چیز دیگری می‌خواستند، و این جنس دنیا است. یک جوان تصور می‌کند اگر در كنكور قبول شد به آرزوی خود رسیده است، تا موقعی در این تصور و خیال است که قبول نشده است، ولی وقتی قبول شد، می‌یابد که هرگز به آنچه تصور می‌کرد دست نیافته و تازه اول کار است برای به‌دست‌آوردن لیسانس، و باز اگر هدف‌هایش دنیایی باشد تصور گرفتن لیسانس تا وقتی برایش زیباست، که به‌دست نیاورده است، چون بعد از گرفتن مدرك، پیدا كردن كار، ازدواج، خانه، ماشین و فرزند، همه آرزوهایی است که در جلو او خود را می‌نمایانند. پس در یک زندگی دنیایی موفقیت زیبا است برای آن‌هایی كه موفق نشده‌اند. نتیجه آن‌که شما هرگز به آرزوهایتان نمی‌رسید پس بیخود آرزوسازی نكنید، بلکه وظیفه پردازی بكنید.
باید این حقیقت را به جان خود تفهیم کنیم كه در معرض اجلی هستیم که هر لحظه امکان آمدنش هست و همواره آن را در روبه‌روی خود بیابیم و براساس این که آن روبه‌روی ماست برای زندگی خود تصمیم بگیریم. در این صورت است که با بصیرت کامل با موضوعات روبه‌رو می‌شویم و جایگاه آن‌ها را در زندگی خود درست می‌شناسیم. راستی چرا با اجل خودمان دوست نشویم و در اُنس دائمی با آن نباشیم؟ پذیرفتن اجل و مرگ مردن نیست خوب زندگی كردن است و بازیچه‌ی آرزوهای وَهمی نشدن.
حضرت می‌فرمایند: «وَ لَنْ تَعْدُوَ أَجَلَكَ»؛ از اجل خودت نمی‌توانی فرار كنی و آن را دور بزنی و آن را تغییر دهی پس كنار اجل خود زندگی كن و آن را خوب بنگر، اگر بخواهی از آن فرار کنی و برای فرار از آن برنامه‌ریزی کنی، همة فرصت‌ها را از دست می‌دهی.