حبّ دنیا مانع میشود که بعضیها انقلاب اسلامی را به عنوان ظهور حکم الهی در نظام اجتماعی بپذیرند و لذا به همان اندازه بر صراط متوقفند. شما چه بخواهید و چه نخواهید انقلاب اسلامی یك پل صراط نوارنی است، کسانی که جایگاه دینی آن را میشناسند به خوبی از طریق این پل به بهشت نزدیك میشوند ولی عدهای از آن محروم میشوند. فراموش نفرمائید پل صراط راهی است به سوی بهشت كه از متن جهنّم رد میشود و جهنّم، باطن دنیا است. و لذا کسی که توانست در این دنیا از دنیا بگذرد و با سیر به سوی انوار الهی برای خود پل بسازد، در آن دنیا هم میتواند از صراطی که به سوی بهشت است عبور کند و انقلاب اسلامی کمک میکند تا انسانها در این دوران به خوبی از ظلمات دنیای مدرن، به سوی زندگی معنوی سیر کنند. همینطور که اسلام در این دنیا به معنی واقعی یک پل متعالی است که رونده را به سوی نور راهنمایی میکند.
اشخاصی که گرایششان به دنیا زیاد است از انقلاب اسلامی نمیتوانند استفاده کنند و در پرتو نور آن، زندگی دنیایی را طی نمایند و لذا نمیتوانند پل صراط را در آن دنیا طی کنند و در آن متوقف میشوند. انقلاب اسلامی به طور مستمر انوار خود را برای رونده به سوی عالم معنا ظاهر میکند و روز به روز نورانیتر میشود. به طوریکه هماكنون نورانیتر از اوّل انقلاب بواطن و استعدادهای خود را نمایانده است. گاهی میبینیم فلان شخصی كه برای انقلاب سر و دست میشكست و اهل جبهه و مبارزه بود الآن چپ كرده است، خروج این افراد را از انقلاب به جهت نورانیت انقلاب اسلامی بدانید که هرکس را به هر اندازهای که اهل توجه به عالم معنی نیست از خود بیرون میاندازد و به عبارت دیگر انقلاب اسلامی نخالههایش را دارد بیرون میریزد.
زلالی این انقلاب مثل زلالی كربلا است، عظمت كربلا به زیاد بودن افرادش نبود، به زلالبودن افرادش بود. آیا نهضت اباعبدالله(ع) قبل از رسیدنِ خبر شهادت مسلمبنعقیل و در آن هنگام که هنوز عبیداللهبنزیاد به کوفه نیامده بود و کوفیان طرف امام حسین(ع) بودند بزرگتر بود، یا در كربلا و با هفتاد و دو تن؟ دیدید که آن افراد زیاد نتوانستند کاری بکنند و با اندک تهدیدِ عبیدالله همه در رفتند، مطمئناً هیچ نهضتی به بزرگی نهضت كربلا نیست، چون هیچ نهضتی به زلالی كربلا نیست، پس ملاك پیروزی انقلاب اسلامی هم به زلالی آن است. هر چه زلالتر باشد در دوران معاصر نقشآفرینتر است؛ پس اگر كسی برفرض بگوید عدهای چشمگیر با انقلاب كج تابیدهاند باید متوجّه بود که اهل دنیا با هر حقیقتی کج میتابند، اهل دنیا نمیتوانند بر روی پل صراط به سوی بهشت سیر کنند، بر روی آن متوقف میشوند و گرفتار جهنّم میگردند. وقتی سوختند، اگر سرمایهای از حقیقت داشته باشند پس از سالها توقف، به سوی بهشت حرکت میکنند.