قرآن در شرح حال مؤمنین که در دنیا در مسیر دینداری پایدار و صابر بودند، میفرماید در قیامت که چشم آنها بصیر شد و حقیقت دنیا را میبینند از آنها پرسیده میشود: «كَمْ لَبِثْتُمْ فِی الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِینَ»؛(92) چه مدت به عدد سالها در زمین ماندید؟ آنهادر جواب میگویند: یک روز یا قسمتی از یک روز. «قَالُوا لَبِثْنَا یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ فَاسْأَل الْعَادِّینَ* قَالَ إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا لَّوْ أَنَّكُمْ كُنتُمْ تَعْلَمُونَ»؛((93 مىگویند یك روز یا پارهاى از یك روز ماندیم، از شمارشگران بپرس. خداوند مىفرماید جز اندكى نماندید كاش شما در دنیا این را مىدانستید. وقتی در قیامت حجابها کنار رفت و انسان بیدار شد کل زندگی دنیایی را نسبت به قیامت به اندازهی یک روز و یا قسمتی از یک روز میبیند. در همین دنیا هم اگر ما متوجه وسعت خود شدیم که فوق زمان و مکان است، دیگر دنیا برای ما بزرگ و گسترده جلوه نمیکند، دنیا در رابطه با تعلقات دنیایی ما جدّی و بزرگ میشود، اگر متوجه ابدیت شدیم در نظر به آن عالم بیکرانه، دنیا چیزی جز همان یک روز یا قسمتی از یک روز نخواهد بود، و لذا حضرت با این دیدگاه است که به فرزندشان میفرمایند حالا که متوجه شدی دنیا فرصتی است گذرا و مسیر تو به سوی آخرت است و هر لحظه احتمال آنکه مرگ به سراغ تو آید هست. میفرمایند: «فَكُنْ مِنْهُ عَلَى حَذَرِ أَنْ یُدْرِكَكَ وَ أَنْتَ عَلَى حَال سَیِّئَةٍ قَدْ كُنْتَ تُحَدِّثُ نَفْسَكَ مِنْهَا بِالتَّوْبَةِ فَیَحُولَ بَیْنَكَ وَ بَیْنَ ذَلِكَ» پس مواظب باش مرگ در شرایطی به سراغ تو نیاید که تو در آلودگی باشی و فرصت توبهای که میخواستی انجام دهی را از دست بدهی.
طوری زندگی خود را مدیریت کن که در سراسر آن در پاکی و صفا باشی، تا هر وقت فرصت تمام شد و مرگ به سراغت آمد غافلگیر نشوی، زیرا اگر از موقت بودن فرصتِ عمر غافل شوی و زندگی ابدی از منظر تو برود، هوسها سر بر میآورند و طوری مرگ به سراغت میآید که آلوده به گناهانی هستی که میخواستی از آنها توبه کنی، ولی مرگ بین تو و آن توبه، فاصله خواهد انداخت.
اگر انسان موقتی بودن دنیا را فراموش کند و نگران غافلگیر شدن توسط مرگ نباشد، برای جبران گناهان و پشیمانیها کار را همواره به آینده موکول میکند، آنوقت درست وقتی داری پشیمانیها را مزمزه میکنی تا برای آن برنامهریزی کنی میبینی دیگر کار تمام شد. و حضرت این نکته مهم را متذکر میشوند.