خدمت یكی از پزشكان متخصص که می‌خواست بنده برایش صحبت كنم، عرض کردم؛ شغلت را چیزی نبین، اگر همه عالم هم بگویند «آقای دكتر دست شما درد نكند، اگر شما نبودید ما مرده بودیم»؛ تو فریب این حرفها را نخور، آری شغلت را چیزی نبین، یك تكلیف عادی است، که باید در فرصت محدود دنیایی به بهترین نحو آن را به انجام برسانی، دنیا خودش چقدر است که شغلش باشد. قرآن می‌فرماید وقتی وارد عالم قیامت شدید و با آن شرایط ابدی روبه‌رو گشتید سؤال می‌شود: «كَمْ لَبِثْتُمْ فِی الْأَرْضِ عَدَدَ سِنِینَ»؛(163) چه مدت به عدد سالها در زمین ماندید؟ «قَالُوا لَبِثْنَا یَوْمًا أَوْ بَعْضَ یَوْمٍ فَاسْأَلْ الْعَادِّینَ* قَالَ إِن لَّبِثْتُمْ إِلَّا قَلِیلًا لَّوْ أَنَّكُمْ كُنتُمْ تَعْلَمُونَ»؛(164) مىگویند یك روز یا پارهاى از یك روز در دنیا ماندیم، از شمارشگران بپرس. جواب می‌دهد جز اندكى در زمین نبودید، كاش شما مىدانستید.
وقتی چشمت باز شد کل دنیا را نصف روز می‌بینی، اگر رسیدیم به این كه حادثه‌های دنیا جنس دنیاست، کوتاه بودن آن‌ها به خوبی برای ما روشن می‌شود. دیگر بی‌كاربودن ما در مدت زمان محدودی باعث نمی‌شود كه به كاری غیر از كار بندگی و آن چه خدا نمی‌پسندد دست بزنیم. یا خدای نكرده از ادامه زندگی مأیوس شده، و فكر كنیم خدا ما را فراموش کرده است. همه این‌ها به جهت آن است كه نمی‌دانیم «وَ لِكُلِّ أَمْرٍ عَاقِبَةٌ»، هر حادثه و پیش آمدی سرآمدی دارد. آقایانی كه فعلاً مشغول کارند یادشان هست که وقتی بی‌کار بودند فکر می‌کردند تا آخر عمرمان بی‌كارند. ولی این‌طور نبود. پس آقایان و خواهرانی كه فعلاً بی‌كارند، بدانند كه «وَ لِكُلِّ أَمْرٍ عَاقِبَةٌ»، هر امری انتهایی دارد. همین طوری كه بنده و آن آقایی كه فعلاً كار دارد دیدیم كه بی‌كاری تمام شد. مجردی، بی خانگی و امثال این‌ها هم همین‌طور است، پس اصلاً ذهنتان را صرف این‌ها نكنید تا برای خود کابوس درست کنید. بدانید این امور قطره‌ای است در دریای زندگی شما، یك قطره نباید اقیانوس زندگی ما را متلاطم كند.
بیش از این حرفها که بنده عرض کردم حضرت(ع) در این فرمایش خود می‌خواهند سخن بگویند، می‌گذاریم برای بعد. حال از این جمله به‌راحتی عبور نکنید که می‌فرمایند: «سَوْفَ یَأْتِیكَ مَا قُدِّرَ لَكَ»، «قُدِّرَ» یعنی اندازه گیری شده. می‌فرمایند: در دنیایی که همه چیز انتهایی دارد، به زودی آنچه برای تو اندازه‌گیری شده است به تو می‌رسد. این جمله هیچ ربطی به سرنوشت جبری ندارد، خبر از یک سنت الهی می‌دهد، تا ما خود را براساس آن تنظیم کنیم و بازی نخوریم. آری می‌فرمایند حادثه‌ها و اموری جهت امتحانِ تو روبه‌روی تو قرار می‌گیرد که آن امور پایدار نیستند بلکه شرایط موقتی هستند تا تو خود را بنمایانی و سپس در راستای نوع عکس‌العملی که در مقابل آن حادثه‌ها از خود نشان دادی آنچه شایسته تو است به تو می‌رسد.
به امید آن‌که بهترین امتحان‌ها را بدهیم تا بهترین تقدیر‌ها نصیب ما بگردد.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»