در ادامه می‌فرمایند:
«لَیْسَ كُلُّ طَالِبٍ یُصِیبُ وَ لَا كُلُّ غَائِبٍ یَئُوبُ»؛
فرزندم! نه آنچنان است که هر خواهنده و طالب و تلاش‌گری به مطلوب خود برسد، و نه آنچنان است که هر غائبی که از صحنه رفته است باز گردد.
پس باید دنیا را از این زاویه نگاه كرد که اگر تصور کنی با حرص و تلاشِ بیشتر ثمره‌ی بیشتری از دنیا به‌دست می‌آوری، این طور نیست. همچنان که اگر از فرصت‌ها درست استفاده نکنی و به این امید باشی که دوباره آن فرصت‌ها برمی‌گردند، نه این‌چنین هم نیست، آنچه رفته است برنمی‌گردد.
نقطه ضعف انسان‌ها این است که با حرص زیاد به دنبال دنیا می‌دوند و نگران از دست‌رفتن فرصت‌ها برای تعالی ابعاد معنوی خود نیستند. تصور می‌کنند فرصت اصلاح خود همیشه باقی است فعلاً باید در به‌دست‌آوردن هر چه بیشتر اموال دنیایی تلاش کرد. غافل از این‌که فرصتِ محدود زندگی دنیایی بستری است برای تعالی روح و قلب، و لذا اموال دنیایی را مقصد خود می گیرند و از مقصد اصلی باز می‌مانند. حضرت جهت نجات از این نقطه ضعف می‌فرمایند: فکر نکن با این تلاشهای دنیایی همه آنچه می‌خواهی به دست می‌آوری، این طور نیست. پس حرص نزن و به همان اندازه از دنیا که بدون حرص و بدون از دست‌دادن سایر فرصت‌ها پیش می‌آید، راضی باش و بیشترین همّت خود را در راستای تعالی قلب و عقل خود به کار ببند که اگر فرصت تعالی خود را از دست دادی دیگر آن فرصت بر نمی‌گردد.