«وَ مِنَ الْفَسَادِ إِضَاعَةُ الزَّادِ وَ مَفْسَدَةُ الْمَعَادِ»؛
از نمونه‌های فساد، بر باد دادن توشه و خراب کردن قیامت است.
مسلم انسان‌ها نگران هستند که زندگی و حاصل تلاش‌های آن‌ها فاسد شود، می‌فرمایند: نوع مشخص فساد این است كه توشه آبادانی آخرت را که همان اصلاح نفس و تقوا است از دست بدهی و در نتیجه معاد و زندگی ابدی خود را خراب كنی، و به واقع بدترین ضررها همین ضرر است كه انسان حیات ابدی خود را خراب نماید و همه فکر و ذکرش آن باشد که در دنیا ضرر نکند و لذا در ادامه می‌فرمایند:
«وَ لِكُلِّ أَمْرٍ عَاقِبَةٌ سَوْفَ یَأْتِیكَ مَا قُدِّرَ لَكَ»؛
و بدان که هر امری یك پایان و نهایتی دارد، به زودی آنچه برای تو مقدر شده به تو خواهد رسید.
آنچه باعث می‌شود نتوانید برای قیامتتان برنامه‌ریزی کنید طلب دنیای بیشتر است، در حالی که هر چیزی انتهایی دارد و به آن انتها و نتیجه می‌رسد و حرص ما آن نتیجه را تغییر نمی‌دهد، و به همین جهت حضرت تأکید می‌کنند به زودی آنچه برایت تقدیر شده به تو می‌رسد و خداوند تو را از جمع بندگانش خارج نکرده که در دنیا بدون سهم بمانی و لذا نیاز نیست روحیه‌ی تجارت‌منشی پیشه کنی، با همان روحیه بندگی و انجام وظایف نسبت به خلق و خالق آنچه بناست به تو برسد، می‌رسد. در ادامه در همین رابطه حضرت می‌فرمایند:
«التَّاجِرُ مُخَاطِرٌ وَ رُبَّ یَسِیرٍ أَنْمَى مِنْ كَثِیرٍ»
تجارت بدون خطر نمی‌شود و چه بسیار كم و قلیلی كه دارای بركت و رشد است، نسبت به زیادی که بی برکت است.
پس معلوم نیست با غفلت از تقدیر الهی از خطراتِ از دست‌دادن مال و سرمایه مصون باشی.