(32) فَذَلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمُ الْحَقُّ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَلُ فَأَنَّی تُصْرَفُونَ
پس این چنین خداوند (قادر و یکتا)، به حقّ پروردگار شماست. وپس از حقّ، جز گمراهی چیست؟ پس چگونه (از حقّ) باز گردانده میشوید؟!
پیامها:
1- با وجود خدای حاکم، رازق، خالق و مدبّر، (که در آیه قبل بود) مجالی برای پروردگاری غیر از او نیست. (فذلکم اللَّه ربّکم الحقّ فماذا بعدالحق)
2- اعتقاد به ربوبیّتی جز خداوند، باطل وگمراهی است. (فماذا بعدالحقّ الاالضّلال)
3- میان حقّ و باطل دیگر راهی نداریم، بلکه هرچه حقّ نبود، باطل است و بیطرفی و بیخطی مردود است. (فماذا بعد الحقّ الاّ الضّلال)
4- انسان، فطرتی حقگرا دارد. شیطانها، اوهام و عوامل دیگر، او را به انحراف میکشانند. (تُصرفون)