(99) وَمِنَ الْأَعْرَابِ مَن یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْأَخِرِ وَیَتَّخِذُ مَا یُنفِقُ قُرُبَتٍ عِندَ اللَّهِ وَصَلَوَ تِ الرَّسُولِ أَلَآ إِنَّهَا قُرْبَةٌ لَّهُمْ سَیُدْخِلُهُمُ اللَّهُ فِی رَحْمَتِهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ
امّا برخی از عربهای بادیهنشین، کسانی هستند که به خداوند و روز قیامت ایمان دارند و آنچه را انفاق میکنند، وسیلهی قرب به خدا و (جلب) دعا و صلوات رسول میدانند. آگاه باشید که همین انفاقها، برای آنان موجب قرب است. بزودی خداوند آنان را در رحمت خویش وارد میکند. همانا خداوند آمرزنده و مهربان است.
پیامها:
1- اگر گروهی را سرزنش میکنیم، خوبان آنها را فراموش نکنیم. بدنبالِ (الاعراب اشدّ کفراً) میفرماید: (و من الاعراب من یؤمن باللَّه...)
2- بادیهنشینی و محیط اجتماعی، اختیار رشد را از انسان نمیگیرد. (و من الاعراب من یؤمن باللَّه...)
3- ایمان، زمینهساز انفاق و آرامش است. (یؤمن، یتّخذ ما ینفق قربات )
4- از امکانات مادّی برای رسیدن به قرب الهی بهره بگیریم. (یتّخذ ماینفق قربات)
5 - آنچه موجب قرب به خداست، نیّت خالص است، نه صِرف عمل. مؤمن و منافق هر دو انفاق میکنند، ولی انفاق مؤمن ستوده است. (اَلا انّها قربة)
6- کار کردن برای جلب رضایت رسول خدا، با توحید مخالفتی ندارد.(انّهاقربة)
7- مؤمنِ انفاقگر، مشمول دعای رسولخدا قرار میگیرد. (صلواتِ الرسول)
8 - مؤمن، غرق در رحمت الهی است، (فی رحمته) و منافق، غرق در حوادث تلخ است. (علیهم دائرة السَوء) (آیه قبل)
9- انفاق خالصانهی بادیهنشینان که از محیطِ بیفرهنگاند، بیشتر مورد تقدیر و تمجید است. (الا، انّ، فی رحمته، غفور، رحیم)