(101) وَمَا ظَلَمْنَهُمْ وَلَکِن ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ فَمَآ أَغْنَتْ عَنْهُمْ ءَالِهَتُهُمُ الَّتِی یَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ مِنْ شَیْءٍ لَّمَّا جَآءَ أَمْرُ رَبِّکَ وَمَا زَادُوهُمْ غَیْرَ تَتْبِیبٍ
و ما به آنان ظلم نکردیم، بلکه آنان خود بر خویشتن ستم روا داشتند و چون قهر پروردگارت آمد، پس (آن) خدایانی که به جای «اللَّه» میخواندند، سودی به حال آنان نبخشید و آنان را جز ضرر و هلاکت چیزی نیفزوند.
نکتهها:
کلمهی «تَتبِیب» از «تَب» به معنای استمرار در زیان و هلاکت و نابودی است.
پیامها:
1- تنبیه و کیفر ظالم، ظلم نیست، بلکه عین عدل است.(وما ظلمناهم)
2- سرنوشت انسان، در گرو اعمال و رفتار خود اوست.(ظلموا انفسهم)
3- غیر از خداوند، هیچ کس و هیچچیز دیگر، منجی انسان نیست.(فما اغنت)
4- در برابر ارادهی الهی، هیچ کس و هیچچیز را تاب مقاومت نیست.(من شی)