(70) مَتَعٌ فِی الدُّنْیَا ثُمَّ إِلَیْنَا مَرْجِعُهُمْ ثُمَّ نُذِیقُهُمُ الْعَذَابَ الشَّدِیدَ بِمَا کَانُواْ یَکْفُرُونَ
بهرهای اندک در دنیا دارند، سپس بازگشت آنان به سوی ماست، آنگاه به سزای کفرشان، عذاب سخت به آنان میچشانیم.
نکتهها:
«مَتاع» و«مُتعه»، به بهرهگیری کوتاه مدّت گفته میشود. از آنجا که بهرهوری انسان از دنیا و نعمتهای آن کوتاه است، لذا قرآن در مورد امور دنیوی تعبیر «متاع» را به کار برده است.
سؤال: اگر افترازنندگان رستگار نمیشوند، پس چرا در زندگی مادّی آنان را در رفاه بیشتری میبینیم؟
پاسخ: این رفاه و کامیابی موقّت است، (متاع فی الدنیا) ولی کیفر اصلی آنان در آخرت و زمانی است که به سوی او بازگردند.
پیامها:
1- آنان که افرادی را به امید شفاعت، فرزند خدا میدانند، به هدفشان نمیرسند. (قالوا اتّخذوا اللّه ولداً...لایفلحون)
2- دروغگو به رستگاری نمیرسد. (الذین یفترون... لایفلحون)
3- کامیابی موقّت اگر عذاب دائمی در پی داشته باشد، بیارزش است. (متاعٌ فی الدنیا ، نذیقهم العذاب الشدید)
4- لذّتهای دنیا زودگذر است. (متاعٌ فی الدنیا)
5 - یاد معاد، از عوامل بازدارنده از انحراف وگناه است. (الینا مرجعهم)
6- دروغ بستن به خداوند با انواع بدعتها، تحریفها، تفسیر به رأیها و فرزند قراردادن برای او، کفر است. (بما کانوا یکفرون)