(10) دَعْوَیهُمْ فِیهَا سُبْحَنَکَ اللَّهُمَّ وَتَحِیَّتُهُمْ فِیهَا سَلَمٌ وَءَاخِرُ دَعْوَیهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَلَمِینَ
دعا و نیایش آنان در بهشت، «سبحانک اللّهم» (خدایا تو پاک و منزّهی) است و درودشان در آنجا سلام است و پایان نیایش آنان، «الحمد للّه ربّ العالمین» (سپاس و ستایش مخصوص خداست) میباشد.
نکتهها:
«سلام»، کلام اهل بهشت است و در بهشت، سلام فضای همه جا را پر میکند: سلام از سوی خداوند، (سلام قولاً من ربٍّ رحیم)**یس، 58.***، سلام از سوی فرشتگان (سلام علیکم طبتم)**زمر، 73.***، و سلام از سوی بهشتیان نسبت به هم.**تفسیر مراغی .*** (الاّ قیلاً سلاماً سلاماً)**واقعه، 26.***
«الحمد للّه»، کلام انبیا و اولیاست. حضرت نوح علیه السلام پس از نجات از قوم ظالم، (الحمد للّه) گفت،**مؤمنون، 28.*** و ابراهیم علیه السلام نیز خدا را حمد کرد که در سنّ پیری اسماعیل واسحاق را به او بخشیده است.**ابراهیم، 39. ***«الحمد للّه» سخن مؤمنان**اعراف، 43.*** و کلام بهشتیان است.
در حدیث آمده است: اهل بهشت با کلمهی (سبحانک اللّهم) مسئولین پذیرایی را صدا میزنند، آنان نیز فوری حاضر شده، خواستهی اهل بهشت را تأمین میکنند.**تفسیر نورالثقلین.***
در حدیث است: هرگاه بندهای مشغول تمجید خدا باشد و از سؤال کردن از او غافل شود، خداوند بیش از آنچه با دعا کردن به او میداد، عطا میکند.**تفسیر روحالمعانی.***
پیامها:
1- یاد خدا تنها در دنیا نیست، آخرت هم جای ذکر الهی است. (سبحانک اللّهم)
2- انسان به جایی میرسد که دعا و خواستهاش هم تمجید پروردگار میشود. (دعواهم فیها سبحانک) و این تسبیح وتمجید آنان را کامیاب میسازد.
3- مؤمنان، در برابر صفات الهی میگویند: (سبحانک)، در برابر سایر مؤمنان میگویند:(سلام) ودر مقابل کامیابی از نعمتهای الهی میگویند:(الحمدللَّه)
4- مؤمن، عاشق خداست. بهشت ولذّتهای بهشتی هم او را از یاد محبوب باز نمیدارد، بلکه در همه چیز، لطف و قدرت خدا را میبیند. (سبحانک اللّهم، الحمد للّه)
5 - آغاز سخن مؤمنان با «سبحان اللّه» وپایان آن با «الحمدللَّه» میباشد. (از عبارت «آخر دعواهم ان الحمدللَّه» استفاده میشود که اوّل سخن آنان «سبحانک الّلهم» است)