(37) وَمَا کَانَ هَذَا الْقُرْءَانُ أَن یُفْتَرَی مِن دُونِ اللَّهِ وَلَکِن تَصْدِیقَ الَّذِی بَیْنَ یَدَیْهِ وَتَفْصِیلَ الْکِتَبِ لَا رَیْبَ فِیهِ مِن رَّبِّ الْعَلَمِینَ
و چنان نیست که این قرآن از سوی غیر خدا و به دروغ ساخته شده باشد، بلکه تصدیقی است برای کتب آسمانی پیشین وتوضیحی از آن کتاب است. شکّی در آن نیست که از سوی پروردگار جهانیان است.
پیامها:
1- جامعیّت قرآن و محتوای آن به گونهای است که افترا و انتساب آن به غیرخدا به آن نمیچسبد. (ان یفتری)
2- کتابهای آسمانی مؤیّد یکدیگرند. تفاوت در اجمال و تفصیلِ محتوای آنهاست. (تصدیق الّذی بین یدیه)
3- قرآن وسیلهی رشد و تربیت است. (هذا القرآن... من ربّ العالمین)