(106) وَءَاخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ إِمَّا یُعَذِّبُهُمْ وَإِمّا یَتُوبُ عَلَیْهِمْ وَاللَّهُ عَلِیمٌ حَکِیمٌ
و گروه دیگری هستند که کارشان به خواست الهی واگذار شده است یا عذابشان میکند و یا (به خاطر توبه و پشیمانی)، به آنان لطف میکند و خداوند دانا و حکیم است.
نکتهها:
«مُرجَون» از «ارجاء»، به معنای تأخیر وتوقّف است، تأخیری همراه با رجاء وامید.
خداوند در این آیات سه گروه را یاد کرده است:
الف: منافقان مرموزی که در مدینه هستند و شناخته نشدهاند. (آیه 101)
ب: منحرفانی که به گناه خود اعتراف کردند و امید توبه دارند. (آیه 102)
ج: منحرفانی که اصرار بر گناه ندارند و توبه نکردهاند، تکلیف آنان با خداوند است. (آیه مورد بحث)
طبق روایات،**تفسیر نورالثقلین ؛ کافی، ج2، ص 407.*** آیه ناظر به قاتلان حضرت حمزه یا جعفر طیّار است که پشیمان شده و اسلام آوردند، ولی ایمان در قلبشان رسوخ نکرده تا قطعاً بهشتی باشند، یا مربوط به کسانی است که در جنگ تبوک شرکت نکردند و فقط پشیمان شدند و به زبان اعتراف نکردند.
پیامها:
1- دست خدا در عفو یا مجازاتِ گنهکاران، باز است.(امّا یعذّبهم وامّا یتوبعلیهم)
2- در تربیت خطاکاران مختلف، باید برخوردهای مختلفی داشت. گروهی را باید بین بیم وامید قرار داد. (امّا یعذّبهم و امّا یتوب علیهم)
3- قهر یا لطف الهی، بر اساس علم و حکمت است، نه انتقامجویی! (علیم حکیم)