(109) أَفَمَنْ أَسَّسَ بُنْیَنَهُ عَلَی تَقْوَی مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَ نٍ خَیْرٌ أَم مَّنْ أَسَّسَ بُنْیَنَهُ عَلَی شَفَا جُرُفٍ هَارٍ فَانْهَارَ بِهِ فِی نَارِ جَهَنَّمَ وَاللَّهُ لَا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّلِمِینَ
آیا کسیکه بنیان (کار) خود را بر پایهی تقوا و رضای الهی قرار داده بهتر است، یا کسی که بنیاد (کار) خویش را بر لبهی پرتگاهی سست و فروریختنی نهاده که او را در آتشِ دوزخ میاندازد؟ خداوند گروه ستمگر را هدایت نمیکند.
نکتهها:
آیهی قبل، مقایسهی مسجد ضرار و مسجد قبا بود، و در این آیه مقایسهی بانیان آن دو مسجد است.
کلمهی «شَفا»، به معنای لبه و کناره، «جُرُف»، به معنای حاشیهی نهر یا چاه که آب زیر آن را خالی کرده و پرتگاه شده است، و «هار»، به معنای سست میباشد.
پیامها:
1- ارزش کارها به نیّت آنان است، نه ظاهر اعمال. مسجد قبا برای خدا ساخته شد و مسجد ضرار با انگیزهی تفرقهافکنی!(اسس بنیانه علی التقوی)
2- بنیاد باطل بر باد است. (بنیانه علی شفا جرفٍ هار)
3- گاهی مسجد، بانیان خود را به قعر دوزخ میافکند. (فانهار به فی نارِ جهنّم )
4- سوء استفاده از مراکز مذهبی و باورهای دینی مردم، ظلم است. (الظالمین)