(57) یَأَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَآءَتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبّکُمْ وَشِفَآءٌ لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدیً وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِینَ
ای مردم! همانا از سوی پروردگارتان پند و اندرزی برای شما آمد که مایهی شفا برای آنچه در سینههای شماست و هدایت و رحمتی برای مؤمنان است.
نکتهها:
«موعظه»، بازداشتنِ آمیخته با هشدار و انذار است.**مفردات راغب.***
«شِفاء لما فی الصدور» یعنی مایهی پاکی روح وقلب از آفات روحی است. زیرا امراض روحی سختتر از امراض جسمی است و هنر قرآن نیز در همین شفابخشی به امراض روحی است.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اذا التبسَتْ علیکم الفِتن کاللّیل المُظلم فعلیکم بالقرآن فانّه شافع مشفّع...» در هجوم فتنههای تیره و وحشتناک، به قرآن پناه برید که هم موعظه است، هم شفا، هم نور و هم رحمت.**بحار، ج 92، ص17.***
امام صادق علیه السلام فرمود: «شفاء لما فی الصدور من الامراض الخواطر و مشبّهات الامور» قرآن، برای تمام امراض روحی و شبهات و افکار شفاست.**تفسیر نورالثقلین.***
گویا آیه اشاره به مراحل چهارگانهی تربیت و تکامل دارد، یعنی:
الف: مرحلهی موعظه، نسبت به کارهای ظاهری. (موعظة من ربّکم)
ب: مرحلهی پاکسازی روح از رذایل. (شفاء لما فی الصدور)
ج: مرحلهی راهیابی به سوی مقصود. (هدیً)
د: مرحلهی دریافت رحمت الهی. (رحمة للمؤمنین)
پیامها:
1- نزول کتاب که شامل موعظه و شفابخشی و هدایت و رحمت باشد، از شئون ربوبیّت الهی است. (من ربّکم)
2- قرآن، شفای هر دردی است. درمان دردها را باید از مکتب قرآن گرفت، نه مکاتب شرق و غرب. (شفاء لما فی الصدور)
3- قرآن برای همهی مردم موعظه است، ولی تنها گروه حقّپذیر، مشمول هدایت و رحمت الهی میشوند. (یا ایّها الناس... هدیً ورحمةً للمؤمنین)