(16) أُوْلَئِکَ الَّذِینَ لَیْسَ لَهُمْ فِی الْأَخِرَةِ إِلَّا النَّارُ وَحَبِطَ مَا صَنَعُواْ فِیهَا وَبَطِلٌ مَّا کَانُواْ یَعْمَلُونَ
(امّا) آنان کسانی هستند که در قیامت، جز آتش چیزی ندارند و آنچه در دنیا ساختهاند بر باد رفته، و اعمالی که انجام میدهند باطل و بیاثر خواهد بود.
نکتهها:
آنجا که وظیفهی انسان عبادت بوده و نیاز به قصد قربت داشته است، عمل بدون قصد قربت باطل است و آنجا که قصد قربت لازم نبوده و عمل به خاطر دنیا انجام شده است، نتیجهی آن محدود به دنیاست و در قیامت آن عمل حبط و محو میشود.
شخصی از یاران پیامبر صلی الله علیه و آله نگاهش به دختری افتاد و به سوی او دست درازی کرد. در طول راه دیواری فروریخت و صورت او را مجروح کرد. پیامبر صلی الله علیه و آله با شنیدن این ماجرا فرمودند: خداوند در همین دنیا تو را کیفر داد تا به آخرت کشیده نشود. چنانکه افرادی هستند که خداوند پاداش کارهای آنان را در همین دنیا میدهد تا در آخرتطلبی نداشته باشند.**تفسیر مجمعالبیان.***
حضرت علی علیه السلام هنگام تلاوت این آیه میفرمود: چگونه بر آتشی صبر کنم، که اگر جرقهای از آن بر زمین افتد، همهی روئیدنیهای آن را میسوزاند.**بحار، ج 40، ص 346.***
پیامها:
1- دست دنیا گرایان در آخرت خالی است. (لیس لهم فی الاخرة)
2- عمل برایِ دنیا و یا از روی ریا، در آخرت پوچ وتباه است. (حبط ماصنعوا فیها و باطلٌ)