(26) أَن لَّا تَعْبُدُو اْ إِلَّا اللَّهَ إِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ أَلِیمٍ
(دعوت من این است) که جز خداوند را نپرستید، که همانا من از عذاب روزی دردناک بر شما میترسم.
نکتهها:
حضرت نوح علیه السلام اوّلین پیامبر اولوالعزم است که علیه شرک و بتپرستی قیام کرد و چون نسل بشر پس از غرق شدن کفّار، همه از حضرت نوح است، لذا او را آدم دوّم یا پدر دوّم گفتهاند و چون عمرش از همهی پیامبران بیشتر بوده است، او را «شیخالانبیا» خواندهاند.
شاید مراد از عذابی که حضرت نوح از نزول آن بر قومش میترسید، قهر الهی در همین دنیا باشد. چنانکه در چند آیهی بعد میخوانیم که کفّار به نوح میگفتند: (فأتنا بما تعدنا ان کنت من الصادقین)
پیامها:
1- حوزهی تبلیغ پیامبران، در مرحله اوّل قوم خودشان است. (ارسلنا... الی قومه)
2- هشدار انبیا، به نفع مردم است. (انّی لکم نذیر)
3- انسان غافل، بیش از هر چیز به هشدار نیاز دارد. (انّی لکم نذیر)
4- پیام و تبلیغ باید روشن و روشنگر باشد. (نذیرٌ مبین)
5 - پیامبران هم هشدار میدهند، هم مصالح مردم را بیان میکنند.(نذیرٌ مبین)
6- هدف و وظیفهی انبیا، بیان مسئلهی توحید است. (الاّ تعبدوا الاّ الله)
7- تاریخ شرک، به زمان حضرت نوح نیز بر میگردد.(لاتعبدوا الاّ الله)
8 - اصل پرستش و عبادت در هر انسانی وجود دارد، لکن پیامبران مسیر و جهت آن را معیّن میکنند. (لاتعبدوا الاّ الله)
9- انبیا، خیرخواه و دلسوز مردم بودهاند. (انّی اخاف علیکم)
10- وظیفهی مبلّغ و مربّی، بیان خطرات و عواقب سوء شرک به خداوند است. (اخاف علیکم عذاب یوم الیم)