(160) فَبِظُلْمٍ مِنَ الَّذِینَ هَادُواْ حَرَّمْنَا عَلَیْهِمْ طَیِّبَتٍ أُحِلَّتْ لَهُمْ وَ بِصَدِّهِمْ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ کَثِیراً
و به خاطر ستمی که یهودیان روا داشتند و به خاطر آن که بسیاری از مردم را از راه خدا باز میداشتند، ما چیزهای پاک و دلپسندی را که قبلاً برایشان حلال بود، بر آنان حرام کردیم.
نکته ها:
شاید مراد از طیباتی که بر یهود حرام شد، همان باشد که در آیهی 146 انعام آمده است (و علی الّذین هادوا حَرّمنا کلّ ذی ظُفرٍ و من البقر و الغنم) این تحریم در تورات کنونی نیز وجود دارد.**تورات، سِفر لاویان، فصل11.***
حالات و اعمال فرد و جامعه، در برخورداری از نعمتهای الهی یا زوال آنها نقش اصلی دارد. در سورهی فجر آیه 17 میخوانیم که گاهی دلیل محرومیّت، بیتوجّهی به یتیمان است. (کلاّ بل لاتکرمون الیتیم) و در آیهی 96 سوره اعراف میخوانیم: اگر اهل قریهها ایمان و تقوا داشته باشند از برکات آسمان بهرهمند میشوند. (و لو ان اهل القری آمنوا و اتقوا لفتحنا علیهم برکات من السماء)
چنانکه در حدیث میخوانیم: کسانی که محصولات کشاورزی آنان نامرغوب میشود، به خاطر ظلمی است که از آنان سرزده است.**مستدرک، ج 13، ص 473.***
پیام ها:
1- ظلم، زمینهی محرومیّت از نعمتهاست. (فبظلمٍ... حرّمنا)
2- گاهی محرومیّتهای اقتصادی و تنگناهای مادّی نشانهی قهر وکیفر الهی است. (فبظلمٍ... حرّمنا)
3- حرامها همیشه به خاطر رعایت مسائل بهداشتی نیست. (فبظلمٍ... حرّمنا)
4- گرچه مجازات اصلی در قیامت است، ولی کیفرهای دنیوی حالت هشدار دارد وبرای خلافکاران، کیفر وبرای صالحان آزمایش است. (فبظلمٍ... حرّمنا)
5 - بستن راه خدا به هر طریق (تحریف، کتمان، بدعت، فساد، انحراف و...) عامل محرومیّت از نعمتهاست. (و بصدهم عن سبیل الله)