(144) یَأَیُّهَا الَّذِینَ ءامَنُواْ لَا تَتَّخِذُواْ الْکَفِرینَ أَوْلِیَآءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ أَتُرِیدُونَ أَنْ تَجْعَلُواْ لِلَّهِ عَلَیْکُمْ سُلْطَناً مُّبِیناً
ای کسانی که ایمان آوردهاید! کافران را به جای مؤمنان دوست و سرپرست خود نگیرید، آیا میخواهید برای خداوند دلیل و حجّت آشکار علیه خودتان قرار دهید؟
نکته ها:
مؤمنان حقّ پذیرفتن ولایت کفّار را ندارند، ولی منافقان با کافران رابطهی تنگاتنگ دارند. قرآن، کفّار را شیطانهای منافقان (خلوا الی شیاطینهم)**بقره، 17. ***و برادران منافقان معرفی میکند (الذین نافقوا یقولون لاخوانهم الذین کفروا)**حشر، 11.*** تعبیرات قرآن در آیات 139 و 141 مبین کیفیّت رابطهی آنان با کفّار بود.
پیام ها:
1- پذیرش ولایت کفّار با ایمان سازگار نیست. یک دل، دو دوستی برنمیدارد. (یا ایها الّذین آمنوا لاتتّخذوا...)
2- تولّی و تبرّی، دوستی با مؤمنان و دوری از کافران، لازمهی ایمان است. (لاتتّخذوا الکافرین اولیاء من دون المؤمنین)
3- از هر نوع اختلاط، رفاقت و قراردادی که نتیجهاش به زیان مسلمانان باشد، باید پرهیز کرد. (لاتتّخذوا الکافرین اولیاء)
4- در سیاست خارجی، روابط سیاسی و اقتصادی، گزینشها و عزل و نصبها، هر اقدامی که به سلطهی کفّار بر مسلمانان انجامد حرام و محکوم است. (لاتتّخذوا الکافرین اولیاء)
5 - مسلمان ذلّت پذیر، در برابر خداوند پاسخی ندارد. (اتریدون ان تجعلوالله ...)