(124) وَمَنْ یَعْمَلْ مِنَ الصَّلِحَتِ مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثَی وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُوْلَِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ وَلَا یُظْلَمُونَ نَقِیراً
و هر کس کارهای شایسته انجام دهد، چه مرد باشد و چه زن، در حالی که مؤمن باشد پس آنان به بهشت وارد میشوند و کمترین ستمی به آنان نمیشود.
نکته ها:
کلمهی «نقیر» از نوکزدن گرفته شده و به گودی هستهی خرما که گویا نوک خورده است، گفته میشود.
در آیهی قبل (من یعمل سوء) بود، اینجا (یعمل من الصالحات)، یعنی کیفر و پاداش، هر دو بر پایهی «عمل» است.
در این آیه بهشت، و در آیهی 97 سورهی نحل، علاوه بر آن «حیات طیّبه» بیان شده است: (من عمل صالحاً من ذکر او انثی و هو مؤمن فلنحیینه حیاة طیبة ولنجزینهم اجرهم باحسن ماکانوا یعملون)
پیام ها:
1- عامل ورود به بهشت، ایمان و عمل صالح است، نه نژاد و ادّعا و آرزو (که در آیهی قبل مطرح بود). (لیس بأمانیّکم... من یعمل من الصالحات...)
2- همهی نژادها، رنگها، ملل و طبقات، در بهرهگیری از لطف خدا یکسانند. (من یعمل)
3- با انجام قسمتی از کارهای صالح، به بهشت امید داشته باشید. چون کمال بینهایت است و قدرت کسب انسان محدود. (من الصالحات)
4- زن و مرد، در رسیدن به کمالات معنوی برابرند. (من ذکر و أنثی) بر خلاف اعتقادات گروهی از یهود و مسیحیان.**تفسیر فرقان.***
5 - ایمان، شرط قبولی اعمال است و خدمات انسانهای بی ایمان، در همین دنیا جبران میشود و ارزش اخروی ندارد.**تفسیر المیزان.*** (من یعمل... و هو مؤمن)
6- جزای مؤمنِ نیکوکار بهشت است. (فاؤلئک یدخلون الجنّة)
7- کارهای نیک، گرچه اندک باشد ارزش دارد. (ولایظلمون نقیراً)