(198) لَکِنِ الَّذِینَ اتَّقَوْاْ رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَرُ خَلِدِینَ فِیهَا نُزُلاً مِّنْ عِنْدِ اللَّهِ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَیْرٌ لِّلْأَبْرَارِ
لکن برای کسانی که نسبت به پروردگارشان پروا داشته باشند، باغهایی است که نهرها از زیر درختانش جاری است. آنان برای همیشه در آنجا هستند و این پذیرایی (اوّلیه) از جانب خداوند است، ولی آنچه در نزد خداست برای نیکان بهتر است.
نکته ها:
واژهی «نُزُل» به نخستین چیزی که با آن از مهمان پذیرایی میکنند، اطلاق میشود. مانند شربت و میوه. گویا با این تعبیر میفرماید: در برابر رفت و آمدهای تجاری کفّار، شما از مدار تقوی و ایمان خارج نشوید، زیرا باغهای بهشت، مقدّمهی پذیرایی شما خواهد بود، نه اصل آن.
پیام ها:
1- نعمتهای دنیوی نسبت به نعمتهای اخروی بیارزش است. (متاع قلیل... ما عنداللّه خیر)
2- تلاش و رفت و آمد برای کسب دنیا، با حفظ تقوی و توجّه به منافع اخروی مانعی ندارد. (لایغرّنّک تقلّب الّذین کفروا فی البلاد.... لکن الّذین اتّقوا)
3- توجّه به نعمتهای بهشتِ جاودان، سبب گرایش به تقوی و فریفته نشدن به بهرههای قلیل دنیاست. (اتّقوا ربّهم لهم جنّات)
4- مقام ابرار بالاتر از متّقین است. (اتقوا، لهم جنات، و ما عنداللَّه خیر للابرار)