(157) وَلَئِنْ قُتِلْتُمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّمْ لَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرَحْمَةٌ خَیْرٌ مِّمَّا یَجْمَعُونَ
و اگر در راه خدا کشته شوید و یا بمیرید (زیان نکردهاید، زیرا) آمرزش و رحمت خداوند از آنچه (آنان در طول عمر خود) جمع میکنند، بهتر است.
نکته ها:
خداوند با بیان دو نکته، به شایعات دلسرد کنندهی منافقان که در آیهی قبل مطرح شد پاسخ میدهد:
الف: مرگ وحیات بدست اوست. جبهه نرفتن، طول عمر را کم نمیکند.
ب: کسی که در راه خدا گام بردارد، بمیرد یا شهید شود، برنده است. زیرا او عمر داده، ولی مغفرت و رحمت گرفته است، پس چیزی را نباخته است.
کسانی که در راه سفر به جبهه، یا در راه تحصیل علم، یا سفر برای حج و زیارت، تبلیغ و ارشاد و سایر اهداف مقدّس از دنیا بروند، مشمول رحمت و مغفرت الهی خواهند بود.
پیام ها:
1- در جهان بینی الهی، مرگ و شهادت در راه خدا، از همهی دنیا و جمع کردنیهای آن بهتر است. (ولئن قتلتم فی سبیل اللّه او متّم...)
2- مهم در راه خدا بودن است، خواه به شهادت بیانجامد یا مرگ. (قتلتم فی سبیل اللّه او متّم...)
3- اوّل باید بخشیده شد، سپس رحمت الهی را دریافت نمود. کلمهی «لمغفرة» قبل از کلمه «رحمة» آمده است.
4- مغفرت و رحمت نتیجهای ابدی دارد، ولی مال و ثروت آثارش موقّت است. (لمغفرة من اللّه و رحمة خیر مما یجمعون)