(116) إِنَّ اللَّهَ لَا یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَیَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِکَ لِمَنْ یَشَاءُ وَ مَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالاً بَعِیداً
همانا خداوند از اینکه به او شرک ورزیده شود (بدون توبه) درنمیگذرد ولی پائینتر و کمتر از آن را برای هر کس که بخواهد (و شایسته بداند) میبخشد. و هرکس به خداوند شرک ورزد حتماً گمراه شده است، گمراهی دور و دراز.
نکته ها:
این آیه با اندک تفاوتی در آیهی 48 همین سوره گذشت. آری، در هدایت و تربیت تکرار لازم است.
تا ریشهی شرک که یک مرض روحی عمیق است قطع نشود، اخلاق و اعمال صالح سودی ندارد. توبه، درمان شرک است و مشرک باید از مدار شرک بیرون آید تا عفو و رحمت الهی شامل او شود.
این آیه، امیدبخشترین آیات قرآن است.**تفسیر أطیبالبیان.***
پیام ها:
1- مخالفت با رسول خدا و شکستن وحدت مسلمین (که در آیه قبل آمده بود) نوعی شرک است. (و من یشاقق... یشرک به)
2- شرک، بزرگترین گناه نابخشودنی است. (لایغفر ان یشرک به)
3- انسان باید در حالتی بین بیم و امید نسبت به مغفرت الهی باشد. (لمن یشاء)
4- شرک، مایهی گمراهی و دوری از هرگونه کمال است. (ضلالاً بعیداً)