(194) رَبَّنَا وَءَاتِنَا مَا وَعَدْتَنَا عَلَی رُسُلِکَ وَلَا تُخْزِنَا یَوْمَ القِیمَةِ إنَّکَ لَا تُخْلِفُ الْمِیعَادَ
(خردمندان میگویند:) پروردگارا! آنچه را به واسطهی پیامبرانت به ما وعده دادهای، به ما مرحمت فرما و ما را در روز قیامت خوار مساز، که البتّه تو خلاف وعده انجام نمیدهی.
نکته ها:
در این چند آیه، خداوند متعال مسیر رشد خردمندان و اولوا الالباب را این گونه ترسیم میکند: یاد خدا، فکر، رسیدن به حکمت، تسلیم انبیا شدن، استغفار، خوب مردن، در انتظار الطاف الهی و نجات از رسوایی و خواری.
در آیات قبل ایمان خردمندان به خداوند و قیامت مطرح بود و در این آیه ایمان به نبوّت نیز مطرح شده است. (ما وعدتنا علی رسلک)
تکرار «ربّنا» در سخنان اولواالالباب، نشان شیفتگی آنان به ربوبیّت الهی است.
اولوا الالباب، هم عزّت دنیا را میخواهند و هم عزّت آخرت را. جملهی (آتنا ما وعدتنا علی رسلک) مربوط به دنیاست که خداوند وعده نصرت به اهل حقّ داده است: (انّا لننصر رسلنا)**غافر، 51.*** وجملهی «و لاتخزنا» مربوط به عزّت در آخرت است.
پیام ها:
1- وفای به وعده، از شئون ربوبیّت الهی است. (ربّنا اتنا ما وعدتنا)
2- گرچه خداوند به وعدههای خود وفا میکند، لکن ما نیز باید دعا کنیم. (اتنا ما وعدتنا)
3- خردمندان به همهی انبیا وهمه وعدههای الهی ایمان دارند. (ماوعدتنا علی رسلک)
4- نهایت آرزوی خردمندان، رسیدن به الطاف الهی و نجات از دوزخ و رسوایی در قیامت است. (اتنا ما وعدتنا، ولاتخزنا یوم القیمة)
5 - بیم و امید باید در کنار هم باشد. (اتنا ما وعدتنا... ولاتخزنا)