(176) وَلَا یَحْزُنْکَ الَّذِینَ یُسَرِعُونَ فِی الْکُفْرِ إِنَّهُمْ لَن یَضُرُّواْ اللَّهَ شَیْئاً یُرِیدُ اللَّهُ أَلَّا یَجْعَلَ لَهُمْ حَظّاً فِی الْأَخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ
و (ای پیامبر!) کسانی که در کفر میشتابند، ترا اندوهگین نکنند. آنان هرگز به خداوند ضرری نمیزنند. خداوند خواسته است که برای آنها هیچ بهرهای در قیامت قرار ندهد و برای آنان عذابی بزرگ است.
نکته ها:
گویا شرکت کنندگان در جنگ اُحد، از همدیگر میپرسیدند: حال که ما شکست خوردیم و کفّار پیروزمندانه به مکّه برگشتند، چه خواهد شد؟ آیه در پاسخ آنان میفرماید: ناراحت نباشید، این مهلت الهی است تا پیمان کفرشان پر شود و دیگر حظّی در آخرت نداشته باشند.
پیام ها:
1- آرامش خود را حفظ کنید، که تلاشهای کفّار در محو اسلام بیاثر است. (لایحزنک... انهم لن یضرّوا اللّه)
2- کفر انسانها، اندک ضرری به ساحت قدس خدا نمیزند. (لنیضرّوا اللّه شیئاً)
3- حضور در میدان کفر، انسان را از قابلیّت توبه و دریافت رحمت الهی محروم میکند. (الاّ یجعل لهم حظّاً فی الاخرة)
4- مهلت دادن به کفّار، سنّت الهی است، نه آنکه نشانهی ناآگاهی و یا ناتوانی خداوند باشد. (یریداللّه الاّ یجعل لهم حظّاً فی الاخرة)
5 - محرومیّت انسان در آخرت، ناشی از عملکرد او در دنیاست. (یسارعون فی الکفر... الا یجعل لهم حظّاً فی الاخرة)
6- هم فضل الهی بزرگ است و هم قهر او. (در دو آیه قبل، نسبت به مجروحانی که به فرمان رسول خدا صلی الله علیه و آله به جبهه رفتند، از فضل عظیم الهی بشارت داد و در این آیه نسبت به کفّار سرسخت، عذاب عظیم را یادآور میشود). (لهم عذاب عظیم)