(91) إِنَّ الَّذِینَ کَفَرُواْ وَمَاتُواْ وَهُمْ کُفَّارٌ فَلَنْ یُقْبَلَ مِنْ أَحَدِهِمْ مِّلْءُ الْأَرْضِ ذَهَباً وَلَوِ افْتَدَی بِهِ أُولئِکَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ وَمَا لَهُمْ مِّن نَّصِرِینَ
همانا کسانی که کفر ورزیدند و در حال کفر (بدون توبه) مردند، اگر چه زمین را پر از طلا کرده و به عنوان فدیه و باز خرید (از عذاب) بدهند، هرگز از هیچ یک از آنان پذیرفته نمیشود. آنان را عذابی دردناک است و برایشان هیچ یاوری نیست.
نکته ها:
دنیا و آخرت تفاوتهایی دارند، از جمله:
1- غم واندوه در دنیا از انسان به دیگران سرایت میکند، ولی در آخرت چنین نیست.
2- در دنیا، انسان میتواند با عذر یا کفّاره یا دروغ یا حیله یا توبه یا ناله مشکلش را حل کند، امّا در آخرت چنین نیست.
3- تلخیهای دنیا قابل تخفیف است و اگر انسان با آن انس گرفت، از تلخی آن کاسته میشود، ولی در آخرت چنین نیست.
پیام ها:
1- کافر مردن، بزرگترین خطر است. (ماتوا و هم کفّار) ومسلمان مردن، آرزوی پیامبران است. (توفّنی مسلماً)
2- در قیامت، مال دنیا بیارزش است و ذرّهای کارآیی ندارد. گرچه از جنس طلا و مقدار آن به اندازه ظرفیّت زمین باشد، باز هم پشیزی ارزش ندارد. (ملء الارض ذهباً)
3- ایمان، ارزشی فراتر از تمام مادّیات دارد. در قیامت تنها ایمان است که میتواند انسان را نجات دهد. (ملء الارض ذهباً)
4- مرگ در حال کفر، زمینهی شفاعت را از بین میبرد. (مالهم من ناصرین)