(19) إِنَّ الْدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَمُ وَمَا اخْتَلَفَ الَّذِینَ أُوتُواْ الْکِتَبَ إِلَّا مِنْ بَعْدِ مَا جَآءَهُمْ الْعِلْمُ بَغْیَاً بَیْنَهُمْ وَمَنْ یَکْفُرْ بَِایَتِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ سَرِیعُ الْحِسَابِ
همانا دین (مورد پذیرش) نزد خداوند، اسلام (وتسلیم بودن در برابر فرمان خداوند) است و اهل کتاب اختلافی نکردند، مگر بعد از آنکه علم (به حقّانیت اسلام) برایشان حاصل شد، (این اختلاف) از روی حسادت و دشمنی میان آنان بود و هرکس به آیات خداوند کفر ورزد، پس (بداند که) همانا خداوند زود حساب است.
پیام ها:
1- ایمان به یگانگی، عدالت، عزّت و حکمت خداوند (که در آیه قبل بود،) زمینهی تسلیم شدن انسان است. (ان الدّین عند اللّه الاسلام)
2- لازمهی تسلیم بودن در برابر خداوند، پذیرش اسلام به عنوان آخرین دین الهی است. (ان الدّین عند اللّه الاسلام)
3- تجاوز از مرزهای حق، سبب بروز اختلاف است. (وما اختلف الّذین... بغیاً)
4- سرچشمهی بسیاری از اختلافات مذهبی، حسادتها و ظلمهاست؛ نه جهل و بیخبری. (من بعد ما جائهم العلم)
5 - حسد، زمینهی کفر است. (بغیاً... و من کفر)
6- کتاب وعلم، به تنهایی سبب نجات نمیگردند. (اوتوا الکتاب، جائهمالعلم، منیکفر)
7- کسانی که آگاهانه ایجاد اختلاف میکنند، بزودی سیلی میخورند. (سریع الحساب)