(136) أُولَئِکَ جَزَآؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِن رَّبِّهِمْ وَجَنَّتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَرُ خَلِدِینَ فِیهَا وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَمِلِینَ
پاداش آنان (متّقین) از طرف پروردگارشان، مغفرت و باغهایی است که از زیر درختان آنها نهرها جاری است و برای همشیه در آن (باغها) هستند و چه نیکوست پاداش اهل عمل.
نکته ها:
آمدن کلمات «مُتّقین»، «مُحسنین» و «عاملین» در پایانِ سه آیه پی درپی، نشانگر آن است که تقوا یک حالت انزوا و عزلت و تنها کیفیّت روحی نیست، بلکه حضور در صحنه، همراه با عمل و احسان است.
پیام ها:
1- تا انسان از گناه پاک نشود، شایستگی ورود به بهشت را ندارد. (مغفرة...جنّات)
2- عفو ومغفرت خداوند، برای تربیت انسان است. (مغفرة من ربّهم)
3- تنها با آرزو نمیتوان به الطاف خداوند رسید، بلکه کار و عمل لازم است. (نعم اجر العاملین)