(165) رُّسُلاً مُبَشِّرِینَ وَمُنْذِرِینَ لِئَلَّا یَکُونَ لِلنَّاسِ عَلَی اللَّهِ حُجَّةٌ بَعْدَ الرُّسُلِ وَکَانَ اللَّهُ عَزِیزاً حَکِیماً
پیامبرانی (را فرستادیم) که بشارت دهنده و بیم دهنده بودند، تا پس از پیامبران، برای مردم بر خداوند حجّتی نباشد و خداوند همواره شکستناپذیر و حکیم است.
نکته ها:
این آیه، کلّیات دعوت انبیا و شیوهی کار و هدف از بعثت آنان را بیان میکند.
عقل همچون وحی، حجّت الهی است، ولی چون مدار ادراکاتش محدود است، به تنهایی کافی نیست و حجّت تمام نیست. لذا انبیا از دانستنیهای غیبی و ملکوتی و اخروی که دست عقل از آن کوتاه است خبر میدهند.
قرآن در جای دیگر میفرماید: (و لو انا اهلکناهم بعذاب من قبله لقالوا ربنا لولا ارسلت الینا رسولاً)**طه، 134.*** اگر ما پیش از فرستادن رسولان، عذابشان کنیم، میگویند: چرا برای ما رسولی بیانگر و هشدار دهنده نفرستادی؟
پیام ها:
1- شیوه تبلیغ انبیا بر دو محور بیم و امید استوار است. (مبشّرین و منذرین)
2- فلسفهی بعثت پیامبران، اتمام حجّت خدا بر مردم است، تا نگویند: رهبر و راهنما نداشتیم و نمیدانستیم. (لئلا یکون للناس علی اللّه حجّة)
3- انبیا از نظر صفات شخصی و جسمی، و سوابق زندگی و موقعیّت اجتماعی، سیاسی و خانوادگی، و نیز از جهت داشتن معجزه، بیان صریح و برخورداری از امدادهای غیبی، باید در مرحلهای باشند که کسی نتواند در هیچ زمینه بهانهای بر آنان بگیرد. (لئلایکون للناس علیاللّه حجّة بعد الرسل)
4- چون خداوند عزیز وحکیم است، هیچ کس حجّتی بر او ندارد.(عزیزاًحکیما)