(197) مَتَعٌ قَلِیلٌ ثُمَّ مَأْوَیهُمْ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمِهَادُ
(بهرهی آنها از این رفت و آمدها) متاع ناچیزی است، سپس جایگاه ابدی آنان جهنّم است که بد جایگاهی است.
نکته ها:
مشرکان مکّه ویهودیان مدینه به خاطر مسافرتهای تجارتی، سر وسامان داشتند، ولی مسلمانان به خاطر هجرت به مدینه و رها کردن مال و دارایی وزندگی خود در مکّه، وهمچنین محاصرهی اقتصادی، در فشار وتنگنا بودند. این آیه مایهی تسلّی آنهاست.
در روایتی از حضرت علی علیه السلام آمده است: (ماخیر بخیر بعدها النّار)**بحار، ج 8، ص 199.*** خیر و خوشیهایی که به دنبال آن آتش باشد، ارزشی ندارند. لذّتهای کوتاه مدّت و عذاب ابدی برای کافران، ولی سختیهای موقّت و آرامش وآسایش ابدی از آنِ مؤمنان است.
پیام ها:
1- انبیا نیز نیاز به هشدار دارند، تا در معرض تأثیر پذیری قرار نگیرند. (لایغرّنّک)
2- اعزام هیأتهای سیاسی، اقتصادی، نظامی، تشکیل جلسات و مصاحبهها از سوی دشمن، شما را فریب ندهد. (لایغرّنّک تقلّب الّذین کفروا)
3- کامیابیهای مادّی هر اندازه باشد، محدود و ناچیز است. (متاع قلیل)
4- کامیابیهای کافران، نشانهی حقّانیت ومحبوبیّت آنان نیست. (مأواهم جهنّم)