در مقدمه بحث اخلاق اجتماعی، گفته شد که عواملی را که موجب همبستگی و زندگیِ اجتماعی انسان می شود، می توان در سه دسته خلاصه کرد: عوامل طبیعی، عقلانی و عاطفی.
عامل طبیعی، همان غریزه جنسی است که باعث نزدیک شدن دو انسان و تشکیل خانواده می شود. بنابراین، غریزه جنسی، زمینه ساز اجتماعات کوچک است که این اجتماعات، با گسترش تدریجی، به صورت عشیره، طایفه و قبیله در می آیند.
عواطف، تجلّیِ روشنش، در میان اعضای خانواده است که سبب ارتباط افراد خانواده شده، از پراکندگی و از هم گسستگیِ اجتماع خانوادگی، پیشگیری می کند.
عامل عقلانی نیز انسان را به اندیشه و تأمل وامی دارد تا برای تأمین مصالح مادی و معنویِ خود، نیاز به انسان های دیگر را احساس کند و از این رو است که به انسان حکم می کند که برای تأمین نیازهای زندگیِ خود، روابط مشترکی با انسان های دیگر برقرار سازد.