یکی از تعبیرهای رایج که در این باره به کار رفته، قرض دادن به خدا است. در شش آیه، خداوند به بیان های مختلف، مردم را به قرض دادن به خدا ترغیب می کند یا کسانی را که به خدا قرض داده اند، می ستاید؛ مانند:
(مَنْ ذا الَّذِی یُقْرِضُ اللّهَ قَرْضَاً حَسَناً فَیُضاعِفَهُ لَهُ)**بقره/ 245.***.
کیست که به خدا قرض حسن بدهد تا خداوند آن را برایش چندین برابر کند.
این مطلب، در چند جای قرآن با تعابیر مختلف تکرار شده است.
بعضی گمان می کنند که منظور از این آیات، همان مالی است که مردم به هم وام می دهند؛ اما باید توجه کرد که منظور اصلی از قرض دادن به خدا در این آیات، همان صدقه دادن و انفاق کردن است و خداوند برای تشویق مردم به انفاق و دادن صدقه، از این تعبیر استفاده کرده است تا به مردم بفهماند که مالی که صدقه می دهند، از بین نمی رود، بلکه آن را به خدا قرض می دهند و نزد خدا محفوظ است و هنگامی که به شدت به آن نیاز دارند، از او پس خواهند گرفت.
﴿ صفحه 307﴾