(4) وَالَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِمَآ أُنزِلَ إِلَیْکَ وَمَآ أُنْزِلَ مِن قَبْلِکَ وَبِالْأَخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ
و آنان به آنچه بر تو نازل شده و آنچه پیش از تو (بر پیامبران) نازل گریده، ایمان دارند و هم آنان به آخرت (نیز) یقین دارند.
نکتهها:
ابزار شناخت انسان، محدود به حس و عقل نیست، بلکه وحی نیز یکی از راههای شناخت است که متّقین به آن ایمان دارند. انسان در انتخاب راه، بدون راهنما دچار تحیّر و سرگردانی میشود. باید انبیا دست او را بگیرند و با منطق و معجزه و سیرهی عملی خویش، او را به سوی سعادت واقعی راهنمایی کنند.
از این آیه و دو آیه قبل بدست میآید که خشوع در برابر خداوند متعال (نماز) و داشتن روحیّه ایثار و انفاق و تعاون و حفظ حقوق دیگران و امید به آیندهای روشن و پاداشهای بزرگ الهی، از آثار تقوی است.
پیامها:
1- ایمان به تمام انبیا و کتب آسمانی، لازم است. زیرا همه آنان یک هدف را دنبال میکنند. (یؤمنون... بما اُنزل من قبلک)
2- تقوای واقعی، بدون یقین به آخرت ظهور پیدا نمیکند. (بالاخرةهمیوقنون)
3- احترام قرآن، قبل از کتب دیگر است. (...بما انزل الیک وما انزل من قبلک...)
4- پیامبر اسلام، آخرین پیامبر الهی است. کلمه (من قبلک) بدون ذکر «من بعدک» نشانهی خاتمیّت پیامبر اسلام و قرآن است.