(90) بِئْسَمَا اشْتَرَوْاْ بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ یَکْفُرُواْ بِمَآ أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْیَاً أَنْ یُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلَی مَنْ یَشَآءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَآءُو بِغَضَبٍ عَلَی غَضَبٍ وَلِلْکَفِرینَ عَذَابٌ مُّهِینٌ
چه بد است آنچه که خویشتن را به آن بفروختند، که از روی حسد، به آیاتی که خدا فرستاده بود کافر شدند (و گفتند:) که چرا خداوند از فضل خویش بر هر کس از بندگانش که بخواهد، (آیاتش را) نازل میکند. پس به قهر پی درپی الهی گرفتار شدند وبرای کافران، مجازاتی خوار کننده است.
نکتهها:
در این آیه، علّت کفر یهودیان به پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بیان شده است. آنها حسادت میورزیدند که چرا بر یکی از افراد بنیاسرائیل، وحی نازل نشده است. و این حسادت و کفرورزی، بهای بدی بود که خود را بدان فروختند.
پیامها:
1- معیار ارزش دین مردم، به انگیزههای آنان است. (بئسما اشتروا... بغیاً)
2- حسد مایه کفر است. بنیاسرائیل آرزو داشتند پیامبر موعود از نژاد آنان باشد و چون به آرزوی خود نرسیدند، حسادت ورزیده وکافر شدند. (بغیاً ان ینزّل)
3- پیامبری، فضل الهی است. (من فضله علی من یشاء)
4- نارضایتی انسان، تأثیری در الطاف حکیمانه خداوند ندارد. خدا بهتر میداند که رسالت خود را به عهده چه کسی بگذارد. (من یشاء)
5 - بدترین معاملات آن است که انسان هستی خود را بدهد و غضب الهی را بخرد. (بئسما اشتروا... غضب، عذاب مهین)