(166) إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِینَ اتُّبِعُواْ مِنَ الَّذِینَ اتَّبَعُواْ وَرَأَوُاْ الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الْأَسْبَابُ
در آن هنگام که عذاب را مشاهده کنند و پیوند میانشان بریده (و دستشان از همه چیز قطع) گردد، پیشوایان (کفر)، از پیروان خود بیزاری جویند.
نکتهها:
به هوش باشیم که رهبرمان کیست و محبّت و عشق چه کسی را در دل داریم؟ بدانیم طاغوتها و غیر خدا، ما را برای خودشان میخواهند تا با قدرت و ارادت ما، به هوسها و آرزوهای خود در دنیا برسند، ولی در قیامت همه را رها و از ما اظهار تنفّر و انزجار خواهند نمود.
پیامها:
1- هر عشق وعلاقه، که مایهای از عقل وفطرت نداشته باشد، دیر یا زود به سردی گرائیده و یا به دشمنی کشیده میشود. (یحبّونهم کحبّ اللّه... تبرّء الّذین اتّبعوا)
2- محبّت، زمینهی تبعیّت است. (یحبونهم... اتبعوا)
3- آیندهنگری لازمهی عقل است. به کسی عشق و محبّت بورزیم که قدرت داشته باشد و در روز خطر، ما را حمایت کند. (اذ تبرّء الّذین اتّبعوا)
4- معیار اصالت یا بیاصل بودن علاقهها و محبّتها، دیدن عذاب در روزهای خطرناک است. (رأوا العذاب)