(116) وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَداً سُبْحَنَهُ بَلْ لَّهُ مَا فِی السَّموتِ وَ الأَرْضِ کُلٌّ لَّهُ قَنِتُونَ
و (برخی از اهل کتاب و مشرکان) گفتند: خداوند فرزندی برای خود اختیار کرده است. منزّه است او، بلکه آنچه در آسمانها و زمین است از آن اوست و همه در برابر او فرمانبرند.
نکتهها:
اهل کتاب و مشرکان، هرکدام به نوعی برای خداوند فرزندی میپنداشتند؛ یهود میگفت: عُزَیر فرزند خداست.**(وقالت الیهود عزیر ابن اللّه) توبه، 30.*** نصاری نیز حضرت عیسی را فرزند خدا معرّفی میکردند**(وقالت النصاری المسیح ابن اللّه) توبه، 30.*** و مشرکان، فرشتگان را فرزندان خدا میدانستند.**(یجعلون للّه البنات) نحل، 57.*** این آیه ردّی است بر این توهّم غلط ونابجا، وذات خداوند را از چنین نسبتی منزّه میداند.
خدا را با خود مقایسه نکنیم. اگر انسان نیاز به فرزند دارد بخاطر موارد ذیل است:
1- عمرش محدود است و میل به بقای خویش و نسل خویش دارد.
2- قدرتش محدود است و نیازمند معاون و کمک کننده است.
3- نیازمند محبّت و عاطفه است و لازم است مونسی داشته باشد.
ولی خداوند از همهی این کمبودها و نیازها منزّه است، بلکه هرچه در آسمانها و زمین است، همه در برابر او متواضعند.
پیامها:
1- خدایی که همه آسمانها و زمین در برابر او تسلیم هستند، چه کمبودی دارد تا از طریق فرزند گرفتن آنرا جبران کند؟! (بل له ما فی السموات)
2- خشوع وتواضع، در برابر کسی سزاوار است که تمام هستی از آن اوست، نه بتها و طاغوتهایی که از آفریدن حتّی یک مگس نیز عاجزند و قدرت نفع و ضرری ندارند. (کلّ له قانتون)