(237) وَإِنْ طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِیضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إِلَّا أَنْ یَعْفُونَ أَوْ یَعْفُوَا الَّذِی بِیَدِهِ عُقْدَةُ الْنِّکَاحِ وَأَنْ تَعْفُواْ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَی وَلَا تَنْسَوُا الْفَضْلَ بَیْنَکُمْ إِنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ
واگر زنان را قبل از آمیزش طلاق دهید، در حالی که برای آنها مهریه تعیین کردهاید، نصف آنچه را تعیین کردهاید (به آنها بدهید،) مگر اینکه آنها (حقّ خود را) ببخشند و یا کسی که عقد ازدواج به دست اوست آنرا ببخشد، و اینکه شما گذشت کنید، (و تمام مهر آنان را بپردازید) به پرهیزگاری نزدیکتر است. و گذشت و نیکوکاری در میان خود را فراموش نکنید که همانا خداوند به آنچه انجام میدهید بیناست.
پیامها:
1- در گفتگو ردربارهی مسائل زناشویی خانواده، عفت کلام را مراعات کنید. (تمسّوهن)
2- تعیین و پرداخت مهریه، بر مرد واجب است. (فریضة)
3- عفو و گذشت از سوی زن و مرد، هر دو پسندیده است. یا زن نصف مهریه را ببخشد، یا مرد تمام مهریه را بدهد. (یعفون... تعفوا)
4- اجازه ازدواج زن، با ولیّ اوست. (بیده عقدة النکاح)
5 - کسانی که بخشش دارند، به تقوی نزدیکترند. (وان تعفوا اقرب للتّقوی)
6- طلاق باید همراه با عفو و فضل باشد. (تعفوا... لاتنسوا الفضل)
7- در طلاق نباید مسائل اخلاقی و کرامتهای انسانی را به فراموشی سپرد. (ولا تنسوا الفضل بینکم)