(117) بَدِیعُ السَّمَواتِ وَالأَرْضِ وَإِذَا قَضی أَمْراً فإِنّمَا یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ
پدید آورنده آسمانها وزمین اوست وهنگامی که فرمان (وجود) چیزی را صادر کند، فقط میگوید: باش! پس (فوراً) موجود میشود.
نکتهها:
او نه تنها مالک همهی موجودات است، بلکه خالق آنهاست، آن هم بطور بدیع و بدون نقشه قبلی. پس او چه نیازی به فرزند دارد؟! هرگاه وجود چیزی را اراده کند، به او میگوید: باش! وفوراً خلق میشود. به تعبیر حضرت رضا علیه السلام : خداوند در کار خویش حتّی نیازمند گفتن کلمه «کُن» نیست، ارادهی او همان وآفریدن همان.**«فارادةاللَّه الفعل لاغیرذلک یقولله کن فیکون بلالفظ ولانطق ولاهمّة ولاتفکّر» کافی، ج1 ص109.***
در این چند آیه، با قدرت الهی آشنا شدیم: (للّهالمشرق والمغرب) مشرق و مغرب برای اوست. (له مافیالسّموات والارض) آسمانها وزمین برای اوست. (کلٌ له قانتون) همه برای او متواضع وفرمان بردار هستند. (بدیعالسموات والارض) پدید آورنده آسمانها وزمین اوست. (کن فیکون) به فرمان او هر چیز موجود میشود.
همچنان که خداوند در یک آن میآفریند، در مقام قهّاریّت نیز میتواند در یک آن همه چیز را از بین ببرد. چنانکه در آیه 19 سوره ابراهیم فرموده: (ان یشأ یذهبکم و یأت بخلق جدید) ایمان به چنین قدرتی، که وجود و عدم همه چیز بدست اوست، به انسان توانایی فوقالعاده میدهد و او را از یأس و ناامیدی باز میدارد.
پیامها:
1- آفرینش خداوند، همواره بدیع وابتکاری است. (بدیع)
2- خداوند میتواند در یک لحظه همه هستی را بیافریند؛ (کن فیکون) هرچند حکمتش اقتضا میکند که سلسله علل در کار باشد وبه تدریج خلق شوند.