(119) إِنَّآ أَرْسَلْنَکَ بِالْحَقِّ بَشِیراً وَنَذِیراً وَلاَ تُسْئَلُ عَنْ أَصْحَبِ الْجَحِیمِ
(ای رسول!) ما ترا به حقّ فرستادیم تا بشارتگر و بیمدهنده باشی و تو مسئول (گمراه شدن) دوزخیان (و جهنّم رفتن آنان) نیستی.
نکتهها:
ای رسول گرامی! به توقّعات نابجای کفّار توجّه نکن. آنان هرکدام توقّع دارند اوراق متعدّدی از آیات برایشان نازل شود؛ (بل یرید کلّ امرء منهم ان یؤتی صحفاً منشّرةً)**مدّثر، 52.*** در حالی که ما ترا همراه منطق حقّ برای مردم فرستادهایم تا از طریق بشارت وانذار، آنان را نسبت به سعادت خودشان آشنا کنی. اگر گروهی بهانه جویی کرده و از پذیرش حقّ سرباز زدند و توقّع داشتند که بر آنان وحی نازل شود، تو مسئول دوزخِ آنان نیستی، تو فقط عهدهدار بشارت و انذاری، و مسئول نتیجه و قبول یا ردّ مردم نیستی.
بشارت و انذار، نشانهی اختیار انسان است. در قرآن مکرر این معنا آمده است که آنچه بر خداوند است، فرستادن پیامبری معصوم با منطق حقّ همراه با بشارت و انذار است. حال مردم خودشان هستند که آزادانه یا راه حقّ را میپذیرند و یا سرسختانه لجاجت میکنند.
پیامها:
1- در برابر هر تضعیف روحیّهای از طرف دشمن، نیاز به تقویت و تسلیت و تسکین روحی از طرف خدا است. (ارسلناک بالحقّ) (در آیه قبل بهانههای کفّار نقل شد، در این آیه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم با کلمه «بالحقّ» تأیید وتقویت میشود.)
2- بشارت وتهدید، همچون دو کفّه ترازو باید در حال تعادل باشد، وگرنه موجب غرور یا یأس میشود. (بشیراً ونذیراً)